პრეზიდენტ ზელენსკის გამარჯვების გეგმის მოსმენის შემდეგ, ვფიქრობდი, რომ ეს ხუთი პუნქტი, მინიმუმ, უკრაინაში არ უნდა გამოეწვია უთანხმოება. შევცდი — ზელენსკის გეგმაზე პირველი წუთიდანვე დაეცა კრიტიკა პოლიტიკური ოპონენტებისა და სხვადასხვა კომენტატორების მხრიდან.

პირველი, რაც გამაოცა, იყო ის, რომ ნატოში მოწვევას აბსოლუტურად არარეალურად მიიჩნევენ. სინამდვილეში, ეს მოწვევა უკვე დიდი ხანია, რაც დაძველებულია. განცხადებები, როგორიცაა "უკრაინა ოდესმე გახდება ნატოს წევრი", 2008 წლიდან გაისმის და უკვე დიდი ხანია, რაც არსებულ სიტუაციაში არადეკვატურად გამოიყურება. დასავლეთში ამ საკითხზე ცხარე დებატებია, მაგრამ როცა უკრაინელი პოლიტიკოსების ნაწილი სკეპტიციზმს გამოხატავს, უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ეს ასხამს წყალს იმ წისქვილზე, ვინც უკრაინის ნატოში ინტეგრაციის წინააღმდეგია. დარწმუნებული ვარ, რომ მოწვევის მიღება უახლოეს თვეებში სრულიად რეალისტურია, და ზელენსკი აბსოლუტურად მართალია, რომ ახლა უფრო ხმამაღლა აბრახუნებს ალიანსის კარზე.

გეგმაში ორი პუნქტია, რომლებიც ძალიან სტრატეგიულად უკავშირდება ტრამპის შესაძლო პრეზიდენტობას. ეს უკრაინის ბუნებრივი რესურსების საკითხებს ეხება. საქმე ის არის, რომ ეს ის ენაა, რომელსაც ტრამპი მრავალჯერ იყენებდა აშშ-ს სხვა მოკავშირეების მიმართ: რომ მათ უნდა უზრუნველყონ ამერიკული ინვესტიციების დაბრუნება არსებული რესურსების ხარჯზე. ასევე, ტრამპი მუდმივად ითხოვს, რომ ევროპამ მეტი პასუხისმგებლობა აიღოს საკუთარ დაცვაზე, რითაც განტვირთავს ამერიკას. შესაბამისად, წინადადება, რომ ამერიკის ჯარების ნაწილი უკრაინულით შეიცვალოს, მუსიკაა შესაძლო მომავალი პრეზიდენტის ყურებისთვის. გეგმის არსებობის ფაქტი და მისი პუნქტები აშკარად გათვლილია ტრამპსა და მის რესპუბლიკელ მხარდამჭერებზე კონგრესში, რომლებიც მუდმივად მოითხოვენ მკაფიო გზამკვლევს იმის გასაგებად, თუ სად მიდის ეს ომი და რომ ამერიკული დახმარება უშედეგო არ აღმოჩნდეს.

კიდევ ერთი საკითხი, რომელიც ბოლო დღეებში აქტიურად განიხილება, არის პრეზიდენტის განცხადება ნატოს ალტერნატივის ან ბირთვული იარაღის შესახებ. ოფიციალურმა კიევმა იჩქარა, რომ უარი ეთქვა ბირთვული იარაღის შექმნასთან დაკავშირებულ ინფორმაციაზე. მე ვყოფილვარ "პივდენმაშზე" და კარგად ვიცი, რომ უკრაინას მოკლე დროში შეუძლია ასეთი იარაღის შექმნა. და ვფიქრობ, რომ ამგვარი სამუშაოები დაუყოვნებლივ უნდა დაიწყოს. დაასრულებს თუ არა უკრაინა ამ სამუშაოებს, უნდა განსაზღვროს ჩრდილოატლანტიკური ალიანსის საბოლოო პოზიციამ. საქმე ეხება უკრაინის, როგორც სახელმწიფოს, გადარჩენას, ყოველი უკრაინელის მომავალს, და აქ არ უნდა იყოს არანაირი "წითელი ხაზები"!

თანამედროვე მსოფლიო წესრიგში, რომელიც სულ უფრო მეტად ჰგავს ჯუნგლებს, ყველა საშუალება კარგია გადარჩენისთვის, ხოლო მემორანდუმები, რომლებზეც ვენდობოდით, დიდი ხანია დარღვეულია მათივე ხელმომწერების მიერ. ამიტომ, არავის აქვს მორალური უფლება უკრაინის შეჩერება.